मुम्बई हमला: १५ वर्षपछि पनि घाउ ताजा

काठमाडौं— १५ वर्षअघि, २००८ नोभेम्बर २६ मा, मुम्बई सहरले आधुनिक इतिहासकै एक दर्दनाक आतंकवादी हमलाको सामना गर्‍यो। लश्कर—ए—तैयबाका १० सशस्त्र लडाकूले तीन दिनसम्म मुम्बईलाई त्रासको चपेटामा पारे। यस हमलामा १६६ जनाले ज्यान गुमाए भने ३०० भन्दा बढी घाइते भए।

यस त्रासदीले ६० घण्टाभन्दा बढी समयसम्म भारत र विश्वभरका मानिसहरूलाई स्तब्ध बनाएको थियो। आक्रमणकारीहरूले ताजमहल प्यालेस होटल, ओबेरोय-ट्रिडेन्ट होटल, छत्रपति शिवाजी टर्मिनस (सीएसटी) रेलवे स्टेशन, लियोपोल्ड क्याफे, र नरिमन हाउस जस्ता ऐतिहासिक स्थलहरूलाई आफ्नो निशानामा पारे।

त्रासको शुरुवात

यो दुःखद घटना सीएसटी रेलवे स्टेशनमा भएको गोलीकाण्डबाट सुरु भएको थियो। सार्वजनिक स्थलहरूमा सामान्य जीवन बिताइरहेका मानिसहरू एक्कासी आतंकको जालमा फसे। होटलहरू युद्ध मैदानमा बदलिए, जहाँ दर्जनौं मानिसहरूलाई बन्धक बनाइयो। नरिमन हाउसमा आतंककारीहरूले एक यहूदी परिवारसहित छ जनालाई ज्यान लिएका थिए।

एकमात्र जीवित आक्रमणकारी

आक्रमणकारीमध्ये अजमल कसाब मात्र भारतीय सुरक्षाबलद्वारा जीवित समातियो। उसले दिएको बयानबाट पाकिस्तानस्थित लश्कर—ए—तैयबाको संलग्नता पुष्टि भयो। कसाबलाई २०१२ मा मृत्युदण्ड दिइयो।

सुरक्षा र प्रतिबद्धता

यो घटनाले भारतलाई सुरक्षा व्यवस्थामा व्यापक सुधार गर्न प्रेरित गर्‍यो। देशले आतंकवादविरुद्ध कठोर नीति अपनायो र विश्वव्यापी सहयोगको लागि सक्रिय पहल गर्‍यो। पाकिस्तानमाथि आतंकवादी सञ्जालको नियन्त्रणका लागि अन्तर्राष्ट्रिय दबाबसमेत बढ्यो।

मुम्बईको सन्देश

पन्ध्र वर्ष बितिसक्दा पनि मुम्बईको घाउ ताजा छ। तर यो सहरले त्रासको सामना गर्ने साहस देखायो र पुनर्निर्माणको उदाहरण प्रस्तुत गर्‍यो। यस्तो घटना दोहोरिन नदिन मुम्बईका बासिन्दा सतर्क छन्।

यो दिन केवल दुःख मनाउने मात्र होइन, आतंकवादविरुद्धको लडाइँमा निरन्तर जागरूक र प्रतिबद्ध रहन प्रेरणाको प्रतीक बनिसकेको छ। मुम्बईको कथा एकताका लागि प्रेरणा र आतंकवादविरुद्ध दृढ संकल्पको स्मरण हो।